جنگیدن در خیابان های تهران یا دمشق؟

 تقریبا روزی نیست که عکس یا فیلم وحشتناکی از خاورمیانه منتشر نشود. برای نزدیک شدن به دردی که مردم کشورهای این منطقه آشوب زده تجربه می کنند، کافی است لحظه ای فرزند خود را جای آن کودکی بگذاریم که گاز شیمیایی تنفس کرده و جان دادن او را روی دستان خود تماشا کنیم. یا فقط تصور کنیم که هر لحظه این اضطراب همراهمان باشد که عزیزانمان خورشید فردا را خواهند دید یا نه. امیدوارم قوه تخیل خوبی نداشته باشید تا درد کمتری تحمل کنید اما واقعیت این است که بخش بزرگی از مردم خاورمیانه هر روز این دردهای جانکاه را تجربه می کنند.

حوادث این سال های خاورمیانه ایران را شدیدا درگیر کرده است و این درگیرشدن در کشوری مانند سوریه از کمک مستشاری به حضور علنی و ارسال نیرو از کشورهای مختلف در حمایت از اسد تغییر کرده است. در توجیه حضور نظامی در این سطح گفته می شود که اگر با گروه های افراطی در دمشق نجنگیم باید در خیابان های کرمانشاه و همدان و تهران با آنها بجنگیم. در واقع ما خطوط دفاعی خود را از مرز ها به قلب دیگر کشورها گسترش داده ایم. آنقدر این استدلال گفته شده و ما شنیده ایم که برایمان بدیهی شده است و اصلا به نتایج آن فکر نمی کنیم.

لطفا دوباره صحنه هایی را که در ابتدای یادداشت گفتم مرور کنید. آیا این اخلاقی است که ما امنیت خود را به بهای چنین دردهایی برای دیگران تامین کنیم؟ آیا اخلاقی است که ما اسد را به خط قرمز خود تبدیل و این جنگ را طولانی تر کنیم؟ آیا انسانی است که به قیمت تضعیف نشدن عمق راهبردی و حفظ امنیت ایران، چشممان را به جنایت های اسد و ارتشش ببندیم و او را در راس قدرت حفظ کنیم؟

وقتی به چهره کودکان و زنان سوریه نگاه می کنم عزیزان خود را جای آنها می گذارم و می گویم اگر  بخاطر امنیت خانواده خود پذیرفته ایم که زندگی مردم کشورهای دیگر اینطور سیاه باشد، حقیقتا انسانهای کثیفی شده ایم و اخلاق در ما شدیدا سقوط کرده است.

چطور می توانیم راضی شویم که مردم دیگری به خاطر ما اینطور دچار انواع تلخی ها و مصیبت ها شوند؟ اگر توان کاستن از درد مردم خود و دیگر کشورها را نداریم حداقل دردی به انبوه دردهایشان اضافه نکنیم. آیا اخلاقی تر نیست که بار امنیت کشورمان را خودمان به دوش بکشیم؟ آیا بهتر نیست راه حل های دیگری برای تامین امنیت پایدار خود پیدا کنیم؟ چطور ممکن است نهال نفرتی که امروز در قلب بخش بزرگی از مردم سوریه کاشته می شود برای ما میوه امنیت پایدار بدهد؟ اگر این همه درد را برای دیگران میپسندیم تفاوت ما با آمریکا و دیگر دولت های استعماری چیست؟

اگر قرار است برای امنیت ما کودکان سوری یتیم شوند، مادران شاهد مرگ کودکانشان از شدت گرسنگی باشند و آوارگان سوری دختران خود را راهی فاحشه خانه ها کنند، ترجیح من این است که خود و خانواده ام کشته شویم. اگر قرار است امنیت قیمتی داشته باشد این قیمت باید از جیب خود ما پرداخته شود نه مردم بیگناه دیگر کشورها.